Runianka japońska (Pachysandra terminalis)
Niska zimozielona bylina, rozrastająca się za pomocą podziemnych rozłogów. Pomimo takiego charakteru wzrostu nie jest rośliną ekspansywną. Osiąga do 20 cm wysokości i tworzy gęste kobierce. Skórzaste liście barwy ciemnozielonej są skupione na wierzchołkach krótkich pędów. W maju wykształca drobne, białe kwiaty w wyprostowanych kwiatostanach. W naszych warunkach klimatycznych nie zawiązuje nasion i nie rozsiewa się (runianka pochodzi z Japonii).
Preferuje gleby próchniczne i świeże o odczynie kwaśnym lub obojętnym. Lubi wilgoć, w miejscach suchych rośnie słabo i nie wygląda efektownie. Najlepiej czuje się na stanowiskach zacienionych. W pełnym słońcu wytrzymuje przy odpowiedniej wilgotności gleby ale liście mogą mieć żółtawą, chlorotyczną barwę.
Runianka nie wymaga nakładu wielu zabiegów pielęgnacyjnych. W bardzo mroźne bezśnieżne zimy należy ją okrywać jedliną, gdyż może wymarzać.
Jest podstawową zimozieloną rośliną okrywową. Na 1 m2 wysadza się 12-16 sztuk. Może być stosowana w ogrodach (szczególnie tych z istniejącą już wyższą roślinnością) i w parkach jako składnik runa, doskonale pełni rolę „wypełniacza’’ między wyższymi krzewami w miejscach stale ocienionych (np. za budynkami od strony północnej). Świetnie zastępuje trawnik pod okapem dużych drzew. Jedynie nie należy wysadzać runianki pod drzewami o płytkim i gęstym systemie korzeniowym (np. jesion i brzoza).
